Taxonomie van Bloom

De taxonomie van Bloom is een set van drie hiërarchische modellen die worden gebruikt voor de classificatie van educatieve leerdoelen in niveaus van complexiteit en specificiteit.
De drie lijsten hebben betrekking op de leerdoelen in cognitief, affectief en psychomotorisch domein.
De lijst met cognitieve domeinen is de primaire focus geweest van het meeste traditionele onderwijs en wordt vaak gebruikt om de leerdoelen, beoordelingen en activiteiten van het curriculum te structureren.

De modellen zijn vernoemd naar Benjamin Bloom, die voorzitter was van de commissie van opvoeders die de taxonomie opstelde.
Hij was ook redacteur van het eerste deel van de standaardtekst, Taxonomy of Educational Objectives: The Classification of Educational Goals.

Ontwikkeling van de taxonomie

Benjamin Bloom was onderwijspsycholoog en voorzitter van de commissie van opvoeders aan de Universiteit van Chicago.
Halverwege de jaren vijftig werkte Bloom samen met Max Englehart, Edward Furst, Walter Hill en David Krathwohl om een systeem te bedenken dat niveaus van cognitief functioneren classificeerde en een gevoel van structuur gaf voor de verschillende mentale processen die we ervaren.

Door een reeks onderzoeken uit te voeren die zich richtten op de prestaties van leerlingen, kon het team bepaalde factoren isoleren, zowel binnen als buiten de schoolomgeving, die van invloed zijn op hoe kinderen leren.

Een van die factoren was het gebrek aan variatie in het onderwijs. Met andere woorden, leraren voldeden niet aan de behoeften van elke individuele student en vertrouwden in plaats daarvan op één universeel curriculum.

Om dit aan te pakken, veronderstelden Bloom en zijn collega’s dat als leraren geïndividualiseerde onderwijsplannen zouden geven, studenten aanzienlijk beter zouden leren.

Deze hypothese inspireerde de ontwikkeling van Bloom’s Mastery Learning-procedure waarin leraren specifieke vaardigheden en concepten zouden organiseren in eenheden van een week.

De voltooiing van elke eenheid zou worden gevolgd door een beoordeling waarmee de leerling zou reflecteren op wat ze hebben geleerd. De beoordeling zou gebieden identificeren waarop de leerling extra ondersteuning nodig heeft. En ze zouden vervolgens corrigerende activiteiten krijgen om hun beheersing van het concept verder aan te scherpen.

Deze theorie dat leerlingen in staat zouden zijn om onderwerpen onder de knie te krijgen als leraren vertrouwden op geschikte leeromstandigheden en duidelijke leerdoelen, werd geleid door Bloom’s Taxonomy.

De originele taxonomie (1956)

Bloom’s Taxonomy werd oorspronkelijk gepubliceerd in 1956 in een paper met de titel Taxonomy of Educational Objectives.

De taxonomie biedt verschillende niveaus van leerdoelen, onderverdeeld naar complexiteit.
Pas nadat een leerling een niveau van leerdoelen onder de knie heeft, door middel van formatieve beoordelingen, corrigerende activiteiten en andere verrijkende oefeningen, kunnen ze naar het volgende niveau gaan.

Cognitief domein

Bezig met denken en intellect

De originele versie van de taxonomie, het cognitieve domein, is de eerste en meest voorkomende hiërarchie van leerdoelen. Het richt zich op het verwerven en toepassen van kennis en wordt veel gebruikt in het onderwijs.

Dit initiële cognitieve model is gebaseerd op zelfstandige naamwoorden, of meer passieve woorden, om de verschillende educatieve benchmarks te illustreren.

Omdat het hiërarchisch is, zijn de hogere niveaus van de piramide afhankelijk van het bereiken van de vaardigheden van de lagere niveaus.

De individuele niveaus van het cognitieve model van beneden naar boven, inclusief voorbeelden, zijn als volgt:

1. Kennis: het oproepen van informatie of kennis is de basis van de piramide en een voorwaarde voor alle toekomstige niveaus.
   → Voorbeeld: Noem drie veelvoorkomende soorten vlees.
2. Begrip: betekenis geven aan informatie.
   → Voorbeeld: Vat de bepalende kenmerken van biefstuk, varkensvlees en kip samen.
3. Toepassing: kennis gebruiken in een nieuwe maar vergelijkbare vorm.
   → Voorbeeld: helpt het eten van vlees om de levensduur te verbeteren?
4. Analyse: kennis uit elkaar halen en verbanden verkennen.
   → Voorbeeld: Vergelijk en contrasteer de verschillende manieren om vlees te serveren en vergelijk gezondheidsvoordelen.
5. Synthese: informatie gebruiken om iets nieuws te creëren.
   → Voorbeeld: Zet een “ongezond” recept voor vlees om in een “gezond” recept door bepaalde ingrediënten te vervangen. Argumenteer voor de gezondheidsvoordelen van het gebruik van de ingrediënten die je hebt gekozen in tegenstelling tot de originele.
6. Evaluatie: kritisch kijken naar relevante en beschikbare informatie om oordelen te vormen.
   → Voorbeeld: Welke soorten vlees zijn het beste om een gezonde maaltijd mee te maken en waarom?

Soorten kennis

Hoewel kennis misschien wel het meest intuïtieve blok van de cognitieve modelpiramide is, is deze dimensie in feite onderverdeeld in vier verschillende soorten kennis:

1. Feitenkennis verwijst naar kennis van terminologie en specifieke details.
2. Conceptuele kennis beschrijft kennis van categorieën, principes, theorieën en structuren.
3. Procedurele kennis omvat alle vormen van kennis met betrekking tot specifieke vaardigheden, algoritmen, technieken en methoden.
4. Metacognitieve kennis definieert kennis gerelateerd aan denken – kennis over cognitieve taken en zelfkennis .

Dit wil echter niet zeggen dat deze volgorde weergeeft hoe concreet of abstract deze vormen van kennis zijn (procedurele kennis is bijvoorbeeld niet altijd abstracter dan conceptuele kennis).

Desalniettemin is het belangrijk om deze verschillende vormen van kennis te schetsen om te laten zien dat het dynamischer is dan men zou denken. En dat er meerdere verschillende soorten kennis zijn die kunnen worden opgeroepen voordat we naar de begripsfase gaan.

Het affectieve domein (1964)

Bezig met gevoel en emotie

Het affectieve model kwam als een tweede handboek (met als eerste het cognitieve model) en een uitbreiding van het oorspronkelijke werk van Bloom.

Dit domein richt zich op de manier waarop we omgaan met alles wat met emoties te maken heeft, zoals gevoelens, waarden, waardering, enthousiasme, motivaties en attitudes.

Van laag naar hoog, inclusief voorbeelden, zijn de vijf niveaus:

• Ontvangen: basisbewustzijn.
  → Voorbeeld: luisteren naar en onthouden van de namen van je klasgenoten als je ze op de eerste schooldag ontmoet.
• Reageren: actieve participatie en reageren op prikkels, met de nadruk op reageren.
  → Voorbeeld: deelnemen aan een klassengesprek.
• Waardering: de waarde die wordt geassocieerd met een bepaald object of stuk informatie, variërend van basisacceptatie tot complexe toewijding; waarden zijn op de een of andere manier gerelateerd aan voorkennis en ervaring.
  → Voorbeeld: diversiteit waarderen en gevoelig zijn voor de achtergronden en overtuigingen van andere mensen.
• Organiseren: waarden sorteren in prioriteiten en een uniek waardesysteem creëren met de nadruk op het vergelijken en relateren van eerder geïdentificeerde waarden.
  → Voorbeeld: professionele ethische normen accepteren.
• Karakteriseren: abstracte kennis opbouwen op basis van kennis uit de vier voorgaande niveaus. Het waardesysteem is nu volledig van kracht en bepaalt de manier waarop u zich gedraagt.
  → Voorbeeld: blijk geven van een professionele toewijding aan ethische normen op de werkplek.

The Psychomotor Domain (1972)

Bezorgd over bekwaam gedrag

Het derde en laatste domein van de taxonomie van Bloom is het psychomotorische domein. Het psychomotorische model richt zich op fysieke beweging, coördinatie en alles wat met motorische vaardigheden te maken heeft.

Beheersing van deze specifieke vaardigheden wordt gekenmerkt door snelheid, precisie en afstand. Deze psychomotorische vaardigheden variëren van eenvoudige taken, zoals het wassen van een auto. Tot meer complexe taken, zoals het bedienen van een ingewikkeld stuk technologische apparatuur.

Net als bij het cognitieve domein komt het psychomotorische model niet zonder zijn aanpassingen. Dit model werd voor het eerst gepubliceerd door Robert Armstrong en collega’s in 1970 en omvatte vijf niveaus:

1) imitatie; 2) manipulatie; 3) precisie; 4) articulatie; 5) naturalisatie.

Deze niveaus vertegenwoordigen verschillende niveaus van het uitvoeren van een vaardigheid, van blootstelling tot meesterschap.

Bloom’s Psychomotor Domain richt zich op de ontwikkeling van vaardigheden, met name de fysieke aspecten van het volbrengen van een taak.

Twee jaar later stelde Anita Harrow (1972) een herziene versie voor met zes niveaus:

1) reflexbewegingen; 2) fundamentele bewegingen; 3) perceptuele vermogens; 4) fysieke capaciteiten; 5) bekwame bewegingen; 6) niet-discursieve communicatie.

Dit model houdt zich bezig met de ontwikkeling van fysieke fitheid, behendigheid, behendigheid en lichaamscontrole en richt zich op verschillende mate van coördinatie, van reflexen tot zeer expressieve bewegingen.

Datzelfde jaar creëerde Elizabeth Simpson (1972) een taxonomie die zich ontwikkelt van observatie tot uitvinding.

De zeven niveaus, samen met voorbeelden, staan hieronder vermeld:

1. Perceptie: basisbewustzijn.
   → Voorbeeld: inschatten waar een bal zal landen nadat deze is gegooid en je bewegingen begeleiden om in staat te zijn de bal te vangen.
2. Set: bereidheid om te handelen; de mentale, fysieke en emotionele mindsets die ervoor zorgen dat je handelt zoals je doet.
   → Voorbeeld: Verlangen om te leren hoe je een perfecte slag gooit, erkennend iemands huidige onvermogen om dit te doen.
3. Guided Response: de beginfase van het beheersen van een fysieke vaardigheid. Het vereist vallen en opstaan.
   → Voorbeeld: een bal gooien nadat je een coach dit hebt zien doen, met speciale aandacht voor de vereiste bewegingen.
4. Mechanisme: de tussenliggende fase van het beheersen van een vaardigheid. Het gaat om het omzetten van aangeleerde reacties in gebruikelijke reacties, zodat ze met vertrouwen en vaardigheid kunnen worden uitgevoerd.
   → Voorbeeld: met succes een bal naar de vanger gooien.
5. Complexe openlijke reactie: vakkundig en zonder aarzelen complexe bewegingen uitvoeren.
   → Voorbeeld: een perfecte slag naar de handschoen van de vanger gooien.
6. Aanpassing: vaardigheden zijn zo ontwikkeld dat ze kunnen worden aangepast afhankelijk van bepaalde vereisten.
   → Voorbeeld: een perfecte slag naar de vanger gooien, zelfs als er een slagman op de plaat staat.
7. Ontstaan: het vermogen om nieuwe bewegingen te creëren, afhankelijk van de situatie of het probleem. Deze bewegingen zijn afgeleid van een reeds ontwikkelde vaardigheidsset van fysieke bewegingen.
   → Voorbeeld: de vaardigheidsset nemen die nodig is om de perfecte fastball te gooien en leren hoe je een curveball gooit.

De herziene taxonomie (2001)

In 2001 werd het oorspronkelijke cognitieve model aangepast door onderwijspsychologen David Krathwol (met wie Bloom aan de initiële taxonomie werkte).
En met Lorin Anderson (die een eerdere leerling van Bloom was!) en gepubliceerd met de titel A Taxonomy for Teaching, Learning, and Assessment.

Deze herziene taxonomie legt de nadruk op een meer dynamische benadering van het onderwijs, in tegenstelling tot het indelen van onderwijsdoelstellingen in vaste, onveranderlijke ruimtes.

---

Vertaling van simplypsychology.org